89/10/1
2:1 ع
عشق را افسانه کـردی یاحسین(ع) عقــل را دیــوانــه کـــردی یاحسین(ع)
در ره مـعبودی بی همتای خویش همــتی مــردانـه کــردی یاحسین(ع)
تـــــا قیــــامـــت در دل اهـــــل ولا مـنزل و کـاشانــه کــردی یاحسین(ع)
گــــرد شمــع بــی زوال خویشتن عــالمی پـــروانـه کــردی یاحسین(ع)
جان و مـال و هستی خود را فـدا در ره جـــانـــانـــه کــردی یاحسین(ع)
جـرعه نـوشان «مـی توحیــد» را سرخوش از پیمانه کردی یاحسین(ع)
خویشتن را بـهـر صحبـای شهـود سـاقی مــیخانه کـــردی یاحسین(ع)
کـــاکل اکبــــر بــه هنـــگام وداع از مـحبت شانـــه کــردی یاحسین(ع)
اصغــر شیریـن زبـانت را چو گــل هـدیــــه جـانـانـه کــردی یاحسین(ع)
الــعطش گــویـان طفلان از قفــا گـوش کـــردی یا نکــردی یاحسین(ع)
از بــــرای شــامیــــان بـی وفـــا گنـــج در ویـرانـه کـــردی یاحسین(ع)
ذکــر یـــارب یـــارب انـدر قتلــگاه بـا خدا مـستانـه کـــردی یاحسین(ع)
عــالمی را در عـــزای خویشتـن تـا ابــد غمــخانه کـــردی یاحسین(ع)
در فــراقت «خــرم» دلخستـه را اُستن حنانه کــردی یاحسین(ع)
میرزا علی اکبر خرم قزوینی